بازگشت
به ر فیق هم سنگر
عبدالشکور خوشه چين عبدالشکور خوشه چين

به ر فیق هم سنگر

یک آ وا ز میخو ا نم

آ وا ز میخو ا نم

با گلو ی گر فته

آ وا ز میخو ا نم

ا ما

نمید ا نم که

ا و زند ه ا ست

یا مرد ه

ا و

ر فیق

محمو د ( بر یا لی) ا ست

تر بیت د ست با غ با ن را

د یده بو د

ا ز برا د ربزر گ خو د( رفیق کا ر مل) را د یده بود

ا ز صنف هشت مکتب

   به کا ر ها ی ا نقلا بی آ غا ز یده بو د

ا ور فیق ما بو د

زمزمه ها یش بگو شم جا دا رد

خا طرا تش

تا ز گی دا ر د

رفیق به همه بو د

ا و د ر جا ده تنگ و تا ر یک قد م نمی گذ ا شت

و میگفت ا ین جا ده که ما د نبا ل مینما ییم ،جا ده خلق ها  ا ست و با ید ا ین جا ده را تا پا یا ن پیمو د، وصیت کرد و رفت.

 را زرفتنش را نمید ا نم که چرارفت؟ وچرا به ا ین زودی ها رفت، وقت رفتنش نبود.

 

ا ما را ز گفتنش را مید ا نستم که به جو ا ب رفقا میگفت

به رفقا ی که معنی ر فا قت را د ر ک نمی کر د ند.

جملا ت به ز با نش ظا هر میگر د ید ند

یکی ا ز پی د یگرفر یا د میز د ند

رفقا با ید که

معنی ر فیق را فر ا مو ش نکنند.

چقد ر سخت ا ست که  ر فیق بر یا لی را

ا مروزنمیتوا ن عزا د ا رش بود، امروزقا مت ا وا ستا ده نیست که سا یه ا ورا ببینیم، سا یه ا وبردرود یوا رخشکیده ا ست، ا فتیده بی گل و بی بر گ، جر یا ن با د، نا م نا می ا و را ا ز فرا ز کوه ها ا ز میا ن د ره ها ، د رمغزها و قلب ها نقش بند ی میکند.

خو شه چین

 نا مش را به یا د می آ و رد.

مینو یسد

قصه ها ر ا ز نا م ا و

آ نچه که با ا و گفته بو د

آ ه میکشد

که ر فته د یگر با ز نیا ید

را د مرد بزر گ

 جد ا یی گر فته

ا ز یا را ن خود

نا له و زا ری ا ست

فر یا د ها

ا ز ته د ل

ا شک ها

ا ز چشما ن

جا ر ی ا ست

ترا ژ د ی مر گ را

تر ا نه میخو ا نند

محفل عزا دا ر ی

و

سو گوا ری ا ست

یا د ی ا ز کا ر نا مه ها ی

طو لا نی ا ش را

یا د ی ا ز قا مت زیبا ی مر دا نه و ا ر ا و

میگو یند که ا و ر فت

ا ما تیغ برجا ن ما خو رد

 

د ر ختا ن ما پرا ز بر ف شد

زا غا ن کلا غا ن

بر شا خه ها ی د رختا ن ما

  مینشینند

کا غ کا غ میکنند

 

را ه تو را و ا ز ر فتگا نت را تو قف نمید هیم

رو حت را شا د میسا ز یم

جنب و جو ش بر پا میشو د

حرا رت با لا میر ود

بر ف ها آ ب میشو ند

زا غا ن و کلا غا ن کو چ میکنند

 

مگر ر فقا  میگو یند که

 

بگیر

رفیق حق خود را بگیر، زما نی که ت برا

ی ما میگر یستی و به روها ی ما بو سه میزدی، مگر ا مرو ز هزا رها آ مد ه ا ند ، که تن ا فتید ه به خا ک تو را بو سه ز نند.

 و بگو یند که تو برا ی ا بد زند ه ا ی و را ه تو را با ا شتیا ق تما م تا پا یا ن طی طریق مینما ییم.

 

 

 


December 9th, 2006


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
بیانات، پیامها و گزارشها